czwartek, 15 listopada 2012

Czy warto?

 Nie o tym miałam tak naprawdę dzisiaj pisać, post miał być wesoły i z dużą liczbą zdjęć. Ale zanim zabrałam się za jego tworzenie zajrzałam na forum dla aupair i w oczy rzuciło mi się kilka wypowiedzi, które można podsumować tak: "rodzina jest okropna, hości źle mnie traktują, ale dzieci mnie pokochały i nie mogę ich zostawić".

"Czekaj, czekaj! Weź mnie na rączki!"

Na kilkanaście tygodni, miesięcy, czasem rok czy nawet dwa młoda dziewczyna tuż po maturze, albo już studentka, staje się opiekunką, nianią, starszą siostrą, nauczycielką, matką, kucharką i najbliższą osobą dla czyjegoś dziecka. Przez kilkadziesiąt godzin tygodniowo zastępuje zapracowanych rodziców, albo też rodziców, którzy wolą zapłacić obcej osobie niż spędzać czas z własnymi dziećmi. Niektóre matki otwarcie przyznają, że nie lubią swoich dzieci i bardzo się cieszą z możliwości zrzucenia obowiązku opieki nad nimi na kogoś innego.

"Chodźmy na huśtawki! No chodźmy, proszę!"

Zawsze żal mi dzieci, którymi się opiekuję aupairki. Dla dziewczyn to tylko praca na kilkanaście tygodni, ale dzieci przez ten czas przyzwyczajają się do przebywania z nimi, zaczynają traktować aupairkę jak dobrą ciocię, mówią, że ją kochają. I to nie własnej matce, ale jej przynoszą kwiatki czy laurki. To do niej przybiegają z płaczem gdy się uderzą, po drodze wymijając matkę. Żal mi dzieciaków, bo wiem, że co rok będą przyzwyczajać się do nowej aupairki i co rok będą tęsknić za kolejną, która je zostawiła. I w ten sposób dziecko od maleńkości uczy się, że w życiu nic nie jest stałe, a za pieniądze można kupić opiekę i czułość. Zdarza się później, że dziecko, którym opiekuje się już trzecia, piąta, dziesiąta z kolei aupair mówi do niej: "Nie chcę się z Tobą bawić, nie ufam Ci, przecież i tak mnie zaraz zostawisz i pojedziesz do domu".
Rodzice wybierają nową aupair, bo chcą urozmaicenia, nowej osoby w domu, bo poprzednia poprosiła o podwyżkę, bo nie chciała sprzątać ich ubikacji, bo była za ładna, bo za słabo mówiła po angielsku, bo nie chciała robić nadgodzin za darmo, bo rozgotowywała ziemniaki... A nawet rok po tym jak tamta "zła" odeszła, dzieci pytają jej następczynię, kiedy tamta przyjedzie, dlaczego nie chce do nich przyjechać, czy były niegrzeczne. I obiecują, że teraz już będą dobra, tylko niech ona wróci, niech ona ich nie zostawia. Mówią, że tamta im się śni i tęsknią za nią. Ale dla rodziców się to nie liczy, przecież ważniejsze to zaoszczędzić kilka groszy, bo nowa nie prosi, żeby jej kupić jogurt, albo podwieźć na dworzec.

"Zbudujesz ze mną zamek? Tata miał mi pomóc, ale on nie ma znowu czasu."

Czasem rodzice próbują zmiękczyć serce zimnej i chciwej dziewczyny. "Jak to chcesz podwyżkę? Jak to nie chcesz pracować 50 godzin tygodniowo? To mówisz, że nie przyjedziesz w te wakacje? Ale jak możesz  to robić naszym dzieciom! One Cię tak bardzo kochają i tęsknią za Tobą. I cały czas pytają kiedy przyjedziesz, bo chcą znowu chodzić na plac zabaw i bawić się z Tobą." I niektóre dziewczyny się łamią, obwiniają się, zarzucają sobie samolubność, bo czym jest kilka euro wobec stęsknionych dzieci, które je pokochały? Przecież w zeszłe wakacje wcale nie było aż tak źle u tej rodziny, dzieciaki były kochane, na pewno mogę znowu pojechać, na pewno dam radę... Zapominają jak cieszyły się wracając do kraju i jak przysięgały sobie by więcej się na to nie godzić. Zapominają o pustej lodówce, o hostach, którzy traktowali je z góry, o niskim kieszonkowym i brzydkim pokoju. Wracają do bycia aupair, a po tygodniu są już nieszczęśliwe i płaczą w poduszkę. A czy dziecko możesz być szczęśliwe gdy opiekuje się nim osoba, która marzy o powrocie, odlicza dni dzielące ją od końca kontraktu i nienawidzi jego matki?

"To Twoje kosmetyki? Mogę zobaczyć? Mama nigdy nie pozwala mi dotykać jej szminki."

Czy warto tak się angażować uczuciowo będąc aupair? Warto inwestować tak wiele w relację, której trwanie jest ograniczone datą na bilecie, pieczątką w paszporcie, jednym zdaniem w kontrakcie?

Opiekowałam się dzieciaczkami ze zdjęć, ale opisy sytuacji przywołanych w tekście nie dotyczą ich.

poniedziałek, 20 sierpnia 2012

Inna Italia

Fotografować lubię, więc zdjęcia strzelam jak oszalały hipster tuż po zakupie nowej lustrzanki. Wśród masy fotografii zabytków, morza, rozbrykanych bachorów i włoskiego żarcia znalazłam też parę takich, które pokazuję Włochy od nieco innej strony. Zapraszam w podróż po Italii jakiej w przewodnikach podróżniczych się nie znajdzie!
 Che
Che Guevara jest wszechobecny! Grafitti w Ravennie to nieczęsty widok, a jak już się zdarza to na pewno nie w takiej dopracowanej formie. Akurat to "dzieło" znajduje się dość daleko od centrum, w niewielkim parku z oczywiście nieczynną fontanną po środku.
Marina di Ravenna
A tak wygląda pożar lasu na wybrzeżu Adriatyku. Pewnego popołudnia, jak zawsze bardzo upalnego, zapalił się las dość daleko od Marina di Ravenna, ale z plaży widok był dobry. Tłumy plażowiczów patrzyły się w tę jedną stronę i robiły zdjęcia - nie mogłam być gorsza!
Bazar koło Stadionu
Tak, tak - we Włoszech też mają bazary przy/na stadionach. My, Polacy, już nie musimy czuć się gorsi. W każdą środę i sobotę na dużym parkingu przy stadionie rozkłada się targowisko. Wybór towarów jest olbrzymi. Można zakupić rzeczy wyprodukowane we Włoszech za całkiem rozsądną cenę, a poza tym jak wszędzie na świecie chińską taniochę. Większość sprzedawców to Włosi, Chińczycy, Hindusi i Afroamerykanie. Po angielsku można się porozumieć tylko z Azjatami, ale niemówienie po włosku w zakupach nie przeszkadza. Ceny są przeróżne, ubrania czy biżuterię można kupić już od 1 euro, buty od 5 euro, poza tym można nabyć owoce, warzywa, słodycze, sprzęty rtv i agd, części samochodowe, firanki, ręczniki, szczeniaki... I wszystko co można sobie zamarzyć.
Ogródki działkowe
Nie będę ukrywać - uwielbiam palmy. Są dla mnie jakby symbolem, potwierdzeniem tego, że faktycznie wyjechałam gdzieś za granicę. Może to głupie, ale lubię od czasu do czasu napotkań taką egzotyczną roślinkę.
Zabytek z przymrużeniem oka
Zabytki we Włoszech są różne.  Są te piękne, zadbane, odwiedzane przez masy turystów i wpisane na listę UNESCO. Ale jest też cała masa starych budynków, które wyglądają właśnie tak, a czasem i gorzej. Obdrapane, obklejone plakatami, zarośnięte i walące się na oczach okolicznych mieszkańców - turyści w takie miejsca nie chodzą.
Mozaika na murze
Ravenna słynie z mozaik. W mieście znajduje się kilka zabytkowych kościołów z mozaikami jeszcze z czasów późnego cesarstwa rzymskiego. Większość jest wspaniale odrestaurowana, kolorowa, pięknie oświetlone i podziwiana przez dzikie tłumy. Ale w rzadziej odwiedzanych rejonach miasta też są mozaiki, po prostu nieco "inne".
Śmietniki
Recycling we Włoszech jest bardzo poważnie traktowany. Niemal na każdej ulicy stoją kontenery oddzielnie na papier, plastik, szkło i odpady organiczne. Tutaj akurat trafiłam na kumulację do tego jeszcze z pojemnikiem na ubrania używane.
Beczka, ale za to jaka!
Zdjęcie dokumentujące produkcję sosu pomidorowego. Ze 150 kg pomidorów, przypraw i wielkiej wiązanki bazylii przez trzy dni powstawał sos, który później posłuży jako baza do wszelkich spaghetti i innych pizzy. W tej oto wspaniałej beczce po oleju napędowym gotowały się pełne słoiki.
Bydło w Classe
Sztuczne bydło na łące na przeciwko Bazyliki Świętego Apolinarego w Classe. Szczerze polecam wizytę w Bazylice, wygodny dojazd ścieżką rowerową, bilet tylko 5 euro, piękne mozaiki, ciekawy budynek, a wokół teren zielony z ławeczkami i stolikami, no i te piękne krówki! Nie można tego przegapić.

 Ścieżka rowerowa Classe-Ravenna
I po dożynkach... Ferragosto było kilka dni temu, pola wykoszone plony zebrane, upał niemiłosierny, a drzewa powoli zaczynają gubić liście. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że już niedługo czas wracać do Polski. Jak śpiewa Linkin Park: "The hardest part of ending is starting again!".

piątek, 3 sierpnia 2012

Bo jeść przecież trzeba... vol.2 Aupair w kuchni

Prócz opieki nad dziećmi przypadło mi w udziale przygotowywanie jednego posiłku dziennie – lunchu czy jak ktoś woli bardziej po polsku wczesnego obiadu.
Za gotowanie zabieram się przeważnie kilka minut przed dwunastą, tak by około 12:30 mieć wszystko gotowe i wołać dzieciaki do stołu. Hostka nie zleca mi żadnych skomplikowanych dań. Zawsze jest to coś co nie wymaga zbyt wiele wysiłku, tak abym spokojnie mogła zwracać uwagę na dzieciaki. W końcu lepiej mieć dom niewysadzony w powietrze, skromny posiłek i całą aupair, niż katastrofę kulinarną okraszoną demolką zorganizowaną przez nieprzypilnowane dzieci.
Zwykle w menu przewija się makaron, sos i warzywa w różnych kombinacjach.


Poniedziałek:
-makaron świderki
-biały ser (nieco podobmy do mozarelli, można też użyć zwykłej, dużej mozarelli)
-pomidorki cherry
-duży, mocno dojrzały pomidor
-trochę soli
Makaron gotujemy aż będzie miękki, odcedzamy i mieszamy z rozdrobnionym serem. Zależnie od tego czy doda się soli czy cukru, można też potraktować te danie jako deser. Do wersji na słono dodajemy na talerzu kilka małych pomidorów i trochę pokrojonego dużego.


Wtorek:
-makaron muszelki
-tuńczyk z puszki
-koncentrat pomidorowy
-ser żółty
-starty parmezan
Makaron gotujemy aż będzie miękki. Odcedzamy i stawiamy z powrotem na ogniu. Wrzucamy tuńczyka i pokrojony żółty ser, dodajemy koncentrat pomidorowy i mieszamy aż ser się nie rozpuści. Posypujemy parmezanem i nakładamy na talerze.
sałatka
-świeża sałata
-oliwa z oliwek
-pieprz ziołowy
Umytą sałatę rwiemy, układamy na talerzu i skrapiamy oliwą z oliwek. Na wierzch trochę świeżo zmielonego pieprzu.


Środa:
-makaron ciemny penne
-sos pomidorowy z rybą i kawałkami kalmara (produkcji babci)
-świeża marchewka
Gotujemy makaron al dente. Po odcedzeniu mieszamy z sosem i podgrzewamy. Obraną marchewkę kroimy na cienkie paski.


Czwartek:
-uszka z serem
-pomidor
-kilka liści szałwi
-łyżka masła
-łyżka oliwy z oliwek
Uszka gotujemy kilka minut w osolonej wodzie. Na patelni rozgrzewamy masło z oliwą i dodajemy umyte i osuszone liście szałwi. Podgrzewamy, aż liście zmiękną i ściemnieją. Następnie liście wyrzucamy, a aromatycznym tłuszczem lekko polewamy kluski na talerzu.


Piątek:
-makaron ciemny spaghetti
-przecier pomidorowy
-puszka tuńczyka w oleju
-sól
Do ugotowanego i odcedzonego makaronu wlewamy przecier, dokładamy rozdrobnionego tuńczyka i chwilę mieszamy na wolnym ogniu.
Sałatka
-pomidory
-sałata
-ogórek zielony
-oliwa z oliwek
-pieprz
Warzywa myjemy i kroimy, układamy na talerzu, skrapiamy oliwą i dodajemy trochę pieprzu do smaku.


Sobota:
Przekąska na plażę
-kanapki (bułki pizzowe) z szynką
-kanapki z salami
-pizza pomidory+mozarella na grubym cieście
-pomidorki cherry

Zebrałam menu z jednego tygodnia. Jak widać – makaron rządzi! ;)

poniedziałek, 16 lipca 2012

Bo jeść przecież trzeba... Vol.1

Gotowanie jakoś specjalnie mnie nie pociąga. Czasem mam ochotę coś zrobić, ale raczej wymyślnego, według własnego pomysłu, albo zmodyfikowanego przepisu. Upodobania też mam dość specyficzne, więc na kucharza dla szerokiej publiczności zdecydowanie się nie nadaję.
Myśleć można jedno, a robić trzeba drugie – aupairkowanie we Włoszech zaskoczyło mnie codziennym przyrządzaniem lunchu dla dzieci i dla siebie. Posiłek w okolicy godziny pierwszej po południu gdyby to zależało ode mnie byłby kanapką, jogurtem i do tego jakimś owocem. Ale to nie ja decyduję. Jedno jest pewne – do końca wakacji stanę się ekspertką w gotowaniu makaronu.
Kuchnia połączona z salonem zajmuje prawie cały parter

A teraz zapraszam na aupairską, włoską podróż po kuchni!
Najpierw o posiłkach w domu hostów, a w części drugiej o moich zmaganiach kuchennych.

Śniadanie:
Codziennnie płatki śniadaniowe: kukurydziane, miodowe, muesli... do wyboru do koloru. Do tego najwięksi wrogowie dbania o linię, wszędobylskie ciasteczka, najczęściej kruche albo maślane z czekoladą, herbatniki, rzadziej babeczki i krakersy. Według moich gospodarzy śniadanie to jedyna pora kiedy bezkarnie można zajadać się słodyczami. Ponadto do wyboru mleko zwykłe i sojowe, capucciono z ekspresu, można też skusić się na owoc.

 Typowe produkty śniadaniowe
Drugie śniadanie:
Dzieci proszą o ciasteczko albo owoc już około godziny po śniadaniu. W zasadzie ciastka są w użyciu przez cały dzień. Jako drobna przekąska albo podwieczorek, wtedy moi podopieczni dostają w swoje łapki cały słoik i spokojnie oglądają bajki.

 Ciasteczka - największa przeszkoda na drodze do wymarzonej, plażowej sylwetki

Lunch:
To już domena aupair. Miło jest oderwać się od ganiania za dziećmi i poświęcić trochę czasu na mieszanie w garnkach. Rano zawsze dostaję szczegółowe instrukcje co mam zrobić, a potrzebne produkty lądują na kredensie. Mam też wybór – mogę sama decydować o jakiś dodatkach warzywnych, nie mam określonej ściśle godziny, o której powinnam podać jedzenie ani ilości, jaką muszę przygotować. Musiałam jednak zmienić swoje przyzwyczajenia i np. zacząć solić wodę na makaron, przekonałam się też do jedzenia surowych marchewek, które do tej pory były nielubianym i nieobecnym elementem w moim menu.

Podstawa większości posiłków - szanowny pan makaron
Podwieczorek:
Ponieważ lunch jest dość wcześnie dzieci szybko dopominają się o dostęp do słoika ciastek. Mnie najczęściej o tej porze dnia w domu nie ma, więc nie jem. Gdy jestem zdarza mi się zjeść brzoskwinię, jogurt albo jakiegoś krakersa.

Kolacja:
Gotuje hostka, czasem pomaga jej host. Dużo warzyw, jakaś rybka – lekko i smacznie. Czasem zdarzają się wpadki typu suchy kurczak z rożna z pobliskiego supermarketu, ale to też jest zrozumiałe. W końcu nie zawsze są czas i chęci by bawić w wyjątkowe dania. Dom to nie restauracja.

 Do wyboru do koloru - alkohole i oliwa z oliwek na szycie "piramidy"

Lunch i kolacja zdarzają się na plaży, w formie takiego jakby pół-pikniku. Można jeść wcześniej przygotowane jedzenie przy stolikach należących do plażowego baru, ale tylko pod warunkiem kupienia na miejscu napojów.

Wyrażenie "pusta lodówka" nieodnalezione w słowniku.

Jedno nie powinno nikogo zdziwić: włoski makaron jest o niebo lepszy od polskiego. Możemy starać się ile chcemy, ale nigdzie indziej na świecie spaghetti bolognese nie smakuje tak dobrze jak właśnie w Bolonii.


niedziela, 8 lipca 2012

Samoloty

Każda aupair jakoś do pracy dostać się musi, więc chcąc nie chcąc wiele z nas jest skazanych na podróże samolotami. Dużo dziewczyn zadaje pytania na forum o samoloty, bagaż, lotniska itd, dlatego opisuję te, z którymi miałam doczynienia.

Linie lotnicze:

British Airways
Kraków Balice –> London Gatwick (2006), London Gatwick –> Kraków Balice(2006), London Gatwick -> Kraków Balice(2007)
Bagaż rejestrowy: 15 kg
Cena: ok. 85 funtów za przelot UK-PL
Angielski porządek, przypisane miejsca, wygodnie, miło i spokojnie. Zdecydowanie najlepsze jedzenie pokładowe jakie miałam okazję zjeść, oczywiście wliczone w cenę biletu. Przy wejściu można dostać gazetę codzienną, polską albo angielską.

PLL LOT
Warszawa Okęcie –>London Heathrow (2007) , Madrid Barajas -> Warszawa Okęcie (2011)
Bagaż rejestrowy: 20 kg, podręczny: 6 kg
Cena: ok. 130 euro za przelot PL-Hiszpania, ok. 120 euro za PL-UK
Porządek, miły personel mówiący po polsku i po angielsku. Miejsce jest przypisane do pasażera, więc nie ma chaosu, choć oczywiście niezadowolone indywidua zawsze się znajdą. Dobre jedzenie i napoje wliczone w cenę biletu. Do tego obsługa zawsze częstuje princepolo. Magazyn firmowy po polsku i angielsku, trochę o samolotach, trochę o jedzeniu, o Polsce, czyta się dość miło.
Raz zdarzyło się opóźnienie ok. 4 h, ale niezależne od linii.

EasyJet
London Gatwick ->Kraków Balice (2010), Warszawa Okęcie -> London Gatwick (2010)
Bagaż rejestrowy: 20 kg
Cena: ok.100 euro za przelot UK-PL
Gdy leciałam na pokładzie panował bajzel, ludzie przepychali się, tłoczyli, a personel nie wykazywał żadnych chęci zapanowania nad chaosem. Podobnie jak w WizzAir na pokładzie można zakupić różne przekąski i gadżety. Gazetki dla pasażerów nie stwierdzono.

WizzAir
Warszawa Okęcie -> Madrid Barajas (2011), Warszawa Okęcie -> Forli (2012), Forli -> Warszawa Okęcie (2012)
Bagaż rejestrowy: 32 kg, podręczny 10 kg
Cena: ok. 80 euro za przelot PL-Hiszpania, ok. 75 euro za przelot PL-Italia
Uprzejmy personel, na pokładzie porządek, nawet najbardziej nieogarniętych pasażerów udaje się usadzić. Miejsca wybiera się dowolnie, ale stewardessy sprawnie kierują pasażerami tak, żeby nie było zbytniego zamieszania. Nie zdarzyły się żadne opóźnienia ani problemy gdy leciałam ich samolotem. Na pokładzie można kupić picie, jedzenie i różne gadżety, a ceny choć wyśrubowane to nie są przerażające, np. za kawę czy snickersa zapłaci się 2 euro. Przy każdym fotelu firmowy magazyn do poczytania, głównie poświęcony miejscom, do których można dolecieć WizzAirem i wydarzeniom kulturalnym.

Bilety:

W Internecie można kupić bilety wszystkich tych linii, ale nie w każdym biurze podróży dostanie się te WizzAir i EasyJet. Zdecydowanie wolę kupować bilety w biurze niż wklepywać swoje dane, numery karty itp, na jakiejś stronie internetowej. Wolę mieć pewność, że wszystko zostanie zrobione tak jak trzeba i mieć na kogo zwalić winę w razie niepowodzenia.
Do ceny biletu zawsze trzeba doliczyć opłatę za bagaż rejestrowy jeżeli zamierza się taki ze sobą zabrać. Poza tym można zawsze dokupić jakieś dodatkowe usługi, ale moim zdaniem nie są one w ogóle potrzebne. Bo po co płacić za pierwszeństwo wejścia na pokład skoro i tak wszyscy wsiądą? Można też dopłacić za przywilej siedzenia w pierwszych rzędach tuż przy kabinie pilotów, ale to także nie robi moim zdaniem różnicy. Może się to przydać tylko gdy ma się jakiś problem zdrowotny, albo naprawdę szczerze nienawidzi się czekania (ale w końcu na start i tak czeka się tyle samo).

Ceny i limity bagażu, które podałam są orientacyjne i oparte na wartościach właściwych dla roku, w którym leciałam. Mam świdomość, że mogły ulec zmianie.

W samolocie:

Na pokładzie przede wszystkim nuda, nuda, nuda... A jeśli jeszcze niebo jest zachmurzone i przez trzy godziny tkwi się nad chmurami  to ma się wrażenie, że monotonia może zabić. Coś do czytania to konieczność, chyba, że ktoś zadowoli się parokrotnym przeczytaniem pokładowej gazetki, albo wykuciem na pamięć instrukcji bezpieczeństwa. Z bagażem trzeba uważać, rejestrowy przechodzi istne piekło, więc lepiej nie wkładać do niego delikatnych rzeczy, niedokręconych porządnie butelek itp. Bagaż podręczny można albo włożyć do schowka nad siedzeniami, albo położyć pod nogami. Zwykle wybieram drugą opcję, bo wolę móc spokojnie coś wyjąć/włożyć niż się przepychać, przepraszać i wstawać. Gdy siedzi się od strony przejścia opcja z kładzeniem pod nogami bagażu nie wchodzi w grę, można tylko umieścić go w schowku. Toaleta w samolocie jest mała i niewygodna, nie można z niej korzystać przez mniej więcej początkowe i końcowe piętnaście minut lotu oraz oczywiście w czasie startu i lądowania.

Lotnisko:

Na lotnisku najlepiej pojawić się około 1,5 h przed planowanym odlotem. Najpierw na hali odlotów znajduje się na tablicy swój lot i przypisany mu numer stanowiska, w którym należy zdać bagaż rejestrowy. Należy okazać paszport i wydrukowaną kartę pokładową (jeżeli linia umożliwia odprawę on-line, np. WizzAir wymaga odprawy przez internet i gdy się ją pominie zapłaci się 15e przy zdawaniu bagażu), bagaż jest ważony, personel nakleja taśmy z kodem na uchwyt walizki i na kartę pokładową. Często też trzeba pokazać bagaż podręczny, ale tylko po to, by pracownik mógł ocenić czy spełnia on standardy. Następnie przechodzi się do stanowisk ochrony, najpierw okazuje się bilet z paszportem, a potem dopiero trzeba się przygotować do sprawdzenia. Trzeba zdjąć metalowe przedmioty (drobiazgi, np. kolczyki, okulary mogą zostać), wierzchnie nakrycie, czasem buty (gdy są na grubych obcasach, albo typu glany), z bagażu podręcznego należy wyjąć, jeżeli ma się ze sobą, laptopa, lekko go otworzyć i włożyć do oddzielnego pojemnika. Gdy ma się na sobie bardzo luźne ubranie, pod którym można coś ukryć, prawdopodobieństwo dodatkowego obmacania wzrasta. Po przejściu przez stanowisko ochrony można iść prosto do swojej bramki i tam usiaść w poczekalni, albo można skorzystać z oferty sklepów bezcłowych. Około 20 minut przed odlotem personel otwiera bramkę i znowu każdy po kolei pokazuje paszport wraz z kartą pokładową. Następnie można wejść przez rękaw na pokład, jeżeli samolot podstawiono pod sam budynek, lub gdy stoi dalej na płycie trzeba skorzystać z autobusu. Autobus podjeżdża prawie pod samego schodki, więc na pewno nikt się nie zgubi.

A tak poza samolotami to zyje, od tygodnia jako aupair w Ravennie, niestety znowu nie mam neta na stale, tylko jak pozycze kompa, bo moj strajkuje i nie chce sie polaczyc z wifi.

niedziela, 24 czerwca 2012

Anglia x3 - czyli jak to się stało, że Saiisuke jest aupair

Robiłam porządki na komputerze i natrafiłam na kilka dość starych zdjęć z moich wizyt w Anglii. Jestem już jedną nogą w Włoszech, tkwię rozerwana pomiędzy Toruniem, z którego już-już prawie się wyprowadziłam i Kielcami, od których dzielą mnie nieco ponad dwa dni.

 To nie tornado przeszło przez akademik - to mój dobytek w fazie pakowania, a w tym wszystkim tonie kumpela, która przyszła mnie motywować.

Zebrało mi się teraz na myślenie (musztarda po obiedzie?) czy to aupairkowanie to na pewno dla mnie? Z jednej strony planuję wyjazd na rok, zaraz po licencjacie, a z drugiej nie wiem czy chcę, czy warto, czy dam radę... W natłoku wątpliwości przypomniały mi się moje aupairkowe początki i dzisiaj o tym napiszę.
Zapraszam w sentymentalną podróż pod tytułem: "Jak to się stało, że Saiisuke została aupair"!

Urokliwe miasteczko w Surrey, okolice Guildford

W Anglii byłam trzy razy, w 2007, 2008 i 2010, za każdym razem w wakacje, dorobić sobie, trochę poaupairkować, dużo pozwiedzać, zobaczyć ten większy kawałek świata.
Pierwszy wyjazd był dla mnie wielkim przeżyciem i chyba to on najbardziej wpłynął na mnie, na to jak zaczęłam później radzić sobie z życiem, na to co zaczęłam planować i jak bardzo poszerzyły mi się horyzonty. Wiem jak to może brzmieć - ale tak było. Miałam piętnaście lat, pierwszy raz miałam lecieć samolotem, a do tego całkiem sama, do obcych ludzi, a przy tym mój angielski pozostawiał wiele do życzenia. Nie będę tego ukrywać - bałam się i to bardzo, ale w tym wypadku powiedzenie "co Cię nie zabije to Cię wzmocni" sprawdziło się w 100%

Pochmurny Londyn podbity! 

 Wystawa ogrodnicza w Hampton Court

Wiem, że miałam bardzo wiele szczęścia. Trafiłam na niesamowitych ludzi, którzy zaopiekowali się mną, zadbali, żebym zapamiętała pobyt u nich jak najlepiej. Zabierali mnie gdzie tylko mogli i tym sposobem zwiedziłam porządnie Londyn, hrabstwo Surrey, wybrzeże. Byłam z nimi w teatrze, kinie, na musicalu, w Ritzu na herbatce, w Buckingham Palace zobaczyć kolekcję sukien królowej, w Hampton Court, w przeróżnych restauracjach (nigdy nie zapomnę imprezy urodzinowej w greckiej restauracji - właściciel tłukł talerze rzucając je na podłogę w całym lokalu!), na wystawach, w parkach, ogrodach botanicznych, w niezliczonych sklepach z obowiązkowym Harrods na czele i w wielu innych miejscach, które zlewają się teraz w jedno wspaniałe wspomnienie.

Wujek Big Ben musi być!

Nie z samych przyjemności moje wizyty w Anglii się składały. Ale na pracę też nie mogłam narzekać, czasem było ciężko i mi się nie chciało, ale myśl o wypłacie zawsze to wynagradzała. Pracowałam po ok. 5 h  dziennie, pięć dni w tygodniu. Zajmowałam się sprzątaniem w domu, dbałam o ogród, czasem pomagałam w sklepie w ciuchami należącym do fundacji, gdzie moja hostka pracowała jako wolontariuszka. Ale tak naprawdę byłam młodszą córką, dla hostki, której dzieci wyniosły się na studia, a ona została sama (host dużo pracował). Byłam taką aupair-pomocą-domową-do-towarzystwa :)

 Mały biały pokoik.

 Lekko romantyczny wystrój zakłócony moim dobytkiem rzuconym byle jak na biurko.

A za zasłoną ukryte wielkie okno z szerokim parapetem, na którym uwielbiałam przesiadywać.

Z hostką do teraz mam kontakt, wysyłam jej pocztówki z wakacji, kartki na święta, a do tego wymieniamy maile. I pewnie nie raz ją jeszcze odwiedzę! Okazała się dla mnie wielkim wsparciem, nie tylko finansowym, ale też psychicznym gdy pojechałam tam po maturze, załamana, że nie dostałam się na wymarzony kierunek studiów, a do tego pełna niepokoju jak to będzie to moje studenckie życie wyglądać.

 Niebieska jadalnia (była jeszcze różowa z pianinem i biała z kominkiem, ale nie mogę znaleźć zdjęć)

Wyjazdy do Anglii były o wiele więcej warte niż wszelkie kursy językowe. Co prawda chodziłam na prywatne lekcje angielskiego w Polsce, ale po każdych wakacjach spokojnie przeskakiwałam kolejne poziomy i w drugiej klasie liceum miałam już FCE i CAE. Ale to nie certyfikaty się liczą - dzięki przebywaniu z native speakers nabrałam pewności siebie, nie boję się mówić, staram się nie robić błędów, ale jeżeli już mi się zdarzą to się nie przejmuję. To właśnie w Anglii przeczytałam pierwsze książki po angielsku i tak mi już zostało, od sześciu lat czytam zdecydowanie więcej po angielsku niż po polsku. Dzień bez czytania jest dla mnie dniem straconym, więc angielski codziennie w użyciu. Cierpi na tym moja polszczyzna, ale nic się nie da na to poradzić - w Internecie jest zdecydowanie więcej tekstów po angielsku.

Tower Bridge - Londyn

To właśnie wizyty w Anglii sprawiły, że bycie aupair stało się dla mnie świetnym sposobem na zwiedzanie świata. Polubiłam możliwość zmieniania całkowicie środowiska, stawania się częścią życia obcych ludzi i wyzwania życia codziennego w krajach, w których nie mogę się porozumieć w ojczystym języku.
W takim domu chcę kiedyś zamieszkać.

czwartek, 21 czerwca 2012

Hiszpańskie plaże



Plaże w Vigo
Niedługo po przyjeździe do Vigo  poszłam na spacer w drugą stronę miasta. Wcześniej w necie sprawdziłam jak dojść do plaży i wreszcie tam dotarłam. Przyznam, że się rozczarowałam. Vigo leży nad zatoką na oceanie i ma się wrażenie, że cały czas jest się nad jakimś małym, śmierdzącym jeziorkiem.
                                                           Plaża miejska w Vigo
Woda jest bardzo zimna, podobno tej bałtyckiej tylko bardziej słona. Przy brzegu rośnie pełno wodorostów, które oblepiają nogi i do tego strasznie śmierdzą. Przy odpływie odsłaniają się skałki, całe oblepione czarnymi szczeżujami i cuchną niemiłosiernie. Jedynym plusem jest śliczny, biały piasek, pełen dziwnych srebrnych płatków, które sprawiają, że gdy jest mokry wygląda zupełnie jak ciekłe srebro.

                                                         Plaża w Vigo-Samil


Plaża jest bardzo długa, ciągnie się aż do Cannido, które ciężko powiedzieć czy jest już wioską za miastem czy jego obrzeżami.
Najpiękniejsza część Vigo, wręcz stworzona do tego by leżeć, spacerować, pływać, odpoczywać. Niestety do Samil w jedną stronę szło się i to szybkim tempem ponad 1,5 h. 
Pływanie w Vigo wymaga dużo samozaparcia, woda jest przeraźliwie zimna, okropnie słona, a do tego jest pełno wodorostów. Ale mnie, prawdziwej maniaczki, nic nie odrzucało. Narażałam się najwyżej na podejrzliwe spojrzenia gdy było zimno (ok. 25 stopni, czyli dla Hiszpanów - Antarktyda), a ja jako jedyna szłam pływać.

Plaże w Santander
 Główna plaża miejska - odpływ. Do tej części wybrzeża miałam bardzo blisko, spacerkiem jakieś 10 minut. Za to jak szłam z dzieciakami to krótka trasa zamieniała się w czerwony szlak górski. Na środku zdjęcia rozrzucone zabawki moich host-dzieciaków.
                                  Skałki przy samej plaży, a w tle wyspa Magdaleny.
                                    Tak przejrzystej wody nie widziałam jeszcze nigdzie.

                                      Plaża na wyspie Magdaleny. Moje ulubione miejsce do pływania. Po tej stronie wybrzeża fale nie były tak silne i pływy też jakby mniej wyczuwalne.
                                     Prom wycieczkowy, kursujący Anglia-Hiszpania.
                                     Ośrodek wypoczynkowy na wyspie Magdaleny

                                                   Widok na plażę miejską
W Santander spędziłam dwa tygodnie i każdego dnia byłam nad wodą. Pogoda okazała się zbyt piękną by nie korzystać. Woda w morzu dużo czystsza i cieplejsza niż w Vigo zdecydowanie zachęcała do pływania. Lazuru oceanu w Santander nigdy nie zapomnę. 

Plaże w Viveiro
 Piasek był po prostu srebrzysty, niesamowicie drobniutki i mienił się jak najprawdziwsze srebrno. Niestety mokry miał brzydką tendencję do stawania się czarnym, lepkim błotem. A gdy tylko miał szansę przyschnąć na skórze, jego zmywanie stawało się koszmarem.



                                          Port i plaża miejska w Viveiro.
                                   Przy dużej wysepce zawsze zawracałam, dalej popłynąć już się bałam.
Całe Viveiro to niewielkie, stare centrum, bardzo długa plaża wzdłuż której stoją może po dwa rzędy domów. Po za wylegiwaniem się na piasku nie ma kompletnie co robić. W dwie godziny można obejść całe miasteczko, które choć urocze, nie oferuje zbyt wiele. Za to na pewno urzeka wąziutkimi uliczkami.